teckelblog

De laatste weken is Ylva aan het veranderen.

Hoewel dat mogelijk al eerder bezig was, maar nu pas een punt van verbazing, bezorgdheid of ergernis heeft bereikt….niet alles tegelijk……?
Ylva was altijd al een likhond.
Maar zoals het nu is vinden we vervelend, lastig, vies…

Ze likt onze vloeren, de meesten van een soort marmer, maar ook die van de slaapkamer waar keramische tegels liggen. Als we daaroverheen lopen is dat uiteraard vies en de vloeren zijn slecht schoon te maken, dus….dweilen…De slaapkamertegels vallen nog mee maar die in de kamer worden sneller vies en je ziet het minder goed.
Ik ben bang dat we er ook op uit gaan glijden, haar likken geeft slijmerige vlekken.
Verbieden helpt NIET.

Tegelijkertijd heeft ze nog iets vervelends,  maar gelukkig niet heel vaak:
Ze poept en plast in huis.
Nadat we er een jaar over gedaan hebben, om haar, vanaf de fokker, zindelijk te krijgen, ( toen 6 maand oud ongeveer),  wás ze ook zindelijk. Nooit hebben we , totnogtoe iets meer van haar in huis gevonden, dus….ze is oud en gaat een beetje dementeren…?
Ik houd er niet van om ongelijk te hebben,  maar ooh wat wil ik hier graag fout zitten.
Een stout hondje kunnen we wat mee, maar dementie? Dan kan ze er niets aan doen en wij ook niet,

We zijn misschien zelf medeschuldig? Haar meer uitlaten? Vaak wil ze niet eens mee, vooral met slecht weer deinst ze bij de deur al terug, maar ja, toch gauw even wat doen en haar dan weer prijzen.
Gelukkig legt ze stevige drolletjes….

Wie weet raad? 

Baasje betrapte Ylva, toen hij haar hoorde lebberen…niet haar gewoonte middenin de nacht.Wat hij tot zijn verbazing zag:Ylva die haar kopje uitstak onder haar dekje vandaan, ( waar ze zelf altijd  onder kruipt, ) liggend aan het drinken uit haar waterbakje dat dit keer kennelijk dicht tegen haar bedje aan stond.

Helaas heb ik het niet gezien, maar kan me zo voorstellen hoe komisch dat er uit moest zien.Natuurlijk zou ik dat graag gefilmd hebben, maar…middenin de nacht, wakker zijn….iPad of mobieltje startklaar…dan ook nog op tijd zijn….? Daarbij drinkt ze altijd maar heel kort…. Ik denk niet dat dit gaat lukken.Niettemin heb ik toch haar waterbakje nu weer vrij dicht tegen haar bedje aan gezet, maar natuurlijk niet te vol.Het liefst wil ik het filmen.Het bakje staat onder mijn toilettafel, bedje ernaast.

Helaas hiervan dus geen foto of video, ik ben bang dat dit ook niet gaat lukken. Wel een indruk,

Vanmorgen hadden we het druk, dus Ylva was alleen in de kamer. Toen ik binnen kwam met een paar teruggevonden knuffeltjes, vond ik haar zo op de bank (zie foto).

Om de bank te beschermen ligt ze op een hondenkleedje( soort dekje of matje). Omdat ik een koukleum ben, kreeg ik van manlief een dekje, ( zie op foto onder matje), dat verwarmd kan worden. Dat is in de avonden best fijn, heeft ook Ylva ontdekt, dus vandaar denk ik, dat ze zich onder haar hondendekje heeft gemanoeuvreerd om lekker warm te liggen. Dat die verwarming overdag niet aan staat is uiteraard te moeilijk voor haar, maar ooh wat vond ik het een grappig gezicht, met alleen haar koppie dat er uitstak.

Vandaag waren we met Ylva bij de dierenarts.
Bij aankomst op de parkeerplaats, was het al mis.
Ik deed de achterklep van de auto open, waarachter Ylva comfortabel in haar benchje lag, op haar heerlijke kussen en knuffel naast zich.
Madame wou NIET uit de bench.
Jammer voor haar dat ze altijd verliest…..Dus Ylva aan de lijn, al tegenstribbelend mee naar binnen.
Vast ritueel was altijd dat ze in de wachtkamer meteen op de grote weegschaal ging staan. Nu echter was de weegschaal verplaatst verder de wachtkamer in, dus beetje overtuigen, dan korte metten, hup.
In de spreekkamer moest baasje haar vasthouden op de behandeltafel, ik kreeg het niet klaar.
Alles was goed, tandjes nagekeken ook goed.( de tandarts was er).
Ikzelf krijg het nooit voor elkaar om in haar bekje te kijken, sinds een vorige tandarts haar halve gebitje getrokken had.
Bij de prik  gaf ze geen kik en de snoepjes liet de dame zich goed smaken.
Dus dat is weer klaar, zij een prik  rijker wij in de €80,00 armer, tsja….
Grappig is dat Ylva genoot van alle ( piepkleine) snoepjes die op de balie staan.
Whoopi nam NIKS tot we weer buiten waren.

We kunnen dus veilig naar Spanje, want de laatste keer was te lang geleden en daarom een nieuwe rabies enting. De enige die we nog geven, zolang het niet echte noodzaak is.
De dierenarts waarschuwde nog wel tegen zandvliegjes bij schemer, maar we hielden onze hondjes in schemertijd altijd binnen en dat zijn we ook nu van plan, sowieso zal het in de winter minder riskant zijn, zei ze.
Ylva ging heel wat blijer weg dan hoe ze binnenkwam, maar wel moest ze, ( zoals elke keer) weer een grote plas in het gras doen bij het terrein van de praktijk.
De spanning moest er even uit🥰

Voor eventuele ongelukjes onderweg ook nog even naar de dierenwinkel vlakbij voor een reservekussen.
Wat een verschil met de dierenartspraktijk….
Hier rent ze strak aan de lijn recht toe, recht aan naar de winkel om alle heerlijks te besnuffelen ( dat wat laag ligt).

Helaas..geen foto’s, vergeten…toch ook voor baasje en vrouwtje nog beetje spannend?

Zo vond ik Ylva, stijf tegen een door haar opgepropt  vachtje, in de hoek van het kussen…alles zelf zo geregeld.
Tsja wij waren aan het werk, dus de verwarming op een laag pitje.
Als we gaan zitten voelen we de kou en dan gaat de airco kachel ook aan.
Maar Ylva heeft geen ondervacht, is 13 jaar geworden en voor haar ís kennelijk 21 graden al koud.
Dus verwarming omhoog, ook voor mij geen straf.
Arme baasje, die het niet gauw koud heeft, zit in de (voor hem) te warme kamer😃
Dat overleeft hij wel, maar bij 25 graden, als Ylva en ik het fijn vinden wordt het voor hem toch te bont…
We hebben jasjes in soorten voor Ylva, om uit te gaan, maar…
Vaak is het:
Neus buiten de deur, oef..koud, of nat, gauw dus doen wat moet en dan hard terug trekken…naar huis…of erger nog, haar de deur niet uit krijgen.Als het regent beginnen we daar natuurlijk helemaal niet aan.

Vandaag, 4 oktober dierendag.
Tsja wat zullen we Ylva dit keer geven? Haar halve gebitje maakt dat we niet veel keus hebben,  dus geen botjes, geen kauwstaven, (of van die zachte die ze toch al wel krijgt).
 O ja, we hebben die dierenpuzzels nog voor haar, zou ze dat nog kunnen?
Zie hieronder het filmpje.

Dit ging vroeger stukken sneller en handiger maar…ze kon het toch nog.
Ook is het spannender, om haar zo te zien oefenen, ( ook voor haarzelf)
dan wanneer ze binnen een paar seconden alles opgewipt heeft en de snoepjes op heeft.

Het gaat nog redelijk goed met Ylva.
Ze heeft nog steeds voor van alles vaste tijden, waar we niet van af kunnen wijken.
Elke avond tussen 19  en 21 uur wil en zal madame naar buiten. Dus niet in de tuin…
Maar…de zomer is voorbij…het begint vroeger donker te worden, dus…
Gauw aan de overkant in het gras een plasje doen  en dan trekt ze terug naar huis, geen denken aan dat we haar nog meekrijgen wandelen.
Zo zijn er meer kleine veranderingen in haar gedrag…….

​Tsja je moet wat, als je alles, dus ook je eigen beddengoed overhoop hebt gehaald…..
Nu het weer wat killer wordt, dus ook onze vloeren er niet warmer op worden, proberen we te voorkomen dat Ylva, met haar 13 jaartjes oud…het ‘s nachts koud krijgt (, ze heeft géén ondervacht).
Dus het dekje dat we in de winter over haar heen leggen, ligt nu onder haar bedje. Er boven een grote badhanddoek en over haar heen een prachtig vachtje, heerlijk warm.

Dat blijft uiteraard niet netjes liggen, dus als baasje ‘s nachts wakker wordt, controleert hij dat meestal even en legt het dekje zo nodig weer goed.

Alles eerst overhoop gehaald en daarna zelf weer “opgebouwd”.
Baasje stond onder de douche, vrouwtje kwam uit de kamer…De kaboutertjes zullen het vast niet gedaan hebben😄
Elke keer word ik weer geconfronteerd  met Ylva’s inventiviteit. Ze is echt een slim hondje, terwijl ik de eerste jaren van haar leventje bij ons, vaak dacht en  soms zei over Ylva  dat ze een beetje dom is, zeker vergeleken met onze Whoopi.
Nu, jaren later word ik nog steeds geconfronteerd met mijn eigen ongelijk.
Ylva is nu 13 jaar…. Het gezegde is: “een oude hond leer je geen nieuwe kunstjes”.
Toen Ylva niet meer goed op de bank kon springen, er een keer afgevallen was en zich behoorlijk had bezeerd, zei één van de assistenten bij de dierenarts: “geef haar een trapje bij de bank” ( haar erbij weg houden lukte niet).
Voor het hele trapje verhaal zie hier
Ik zag hoe ze nog wel het trapje òp, maar niet àf wou, of durfde.
Daarna lukte het ons soms om met commando: “trapje”, maar het heeft  “even” geduurd voordat ze het nu meestal zelfs uit zichzelf doet. Er òp is geen probleem met trapje.
Voor die het niet weten: Ylva is een Kaninchen teckel.

Okay dit was weer even een update.

NB  Ylva kwam pas met zo’n vijf maand bij ons.
Ze had al die tijd in het stro gewoond bij andere teckelpups en er was voor Ylva geen moederhond meer waar ze van had kunnen leren.
Dus ze kon niks. Was ook pas met een jaar zindelijk.
Veel heeft ze geleerd van ons dwergje Whoopi.
Maar Whoopi is intussen al jaren dood.

Het was mooi weer afgelopen zondag. We hadden een vriendin op bezoek, echt een kattenvrouwtje.
Ze heeft niet veel met honden, alhoewel ze te beleefd is om dat zo te zeggen.
Onze woonplaats is in de zomer nogal toeristisch met ook veel bootjesmensen.
Het was dus druk in het centrum.
Wij hadden een terrastafeltje veroverd, drie volwassenen met 1 klein teckeltje.
Eerst was het al hindernis lopen met Ylva tussen al die mensen door met vaak grote honden, dus steeds blafconcert van ons kleine teckeltje.
Dat werd alleen maar erger toen we “gezellig” op terras aan het water zaten.
Er kwamen continu mensen met hond voorbij….
De vriendin werd met de minuut blijer met haar kat. Haha.
Maar…..dat kleine loedertje van ons maakte het helemaal goed:
Bij het teruglopen ( hindernislopen langs al die honden) zat er een klein hondje…
Dus de lijn weer strak…maar: die twee hondjes hadden elkaar gevonden, ze waren aan het spelen, om elkaar heen aan het draaien, blij…gelukkig.
Voor ons niet abnormaal, maar voor vriendin die de hele tijd blafconcerten had meegemaakt grote verbazing…haha🤣

Vadaag (22 augustus) is Ylva dertien jaar geworden.
Dus moest er een taart met dertien kaarsjes komen.

En die was toch lekker!

Intussen is “trapje op” de normale procedure,

maar er af…dan probeert ze toch nog af en toe om gewoon van de bank te springen, of ze “smokkelt” met de treetjes,

Hoe dan ook, voor een teckeltje van (over een week) 13 jaar, is dit knap.Ylva is  bij de fokker niet gesocialiseerd, haar moeder was er niet meer en tot vijf maand ongeveer heeft ze in een hok in het stro gewoond, met andere teckels. Ze was dus met vijf maand niet zindelijk en bij ons heeft dat nog zeker tot ze een jaar oud was geduurd. Maar áls iets uiteindelijk in dat koppie zit, dan zit het ook vast. We zijn er ook best trots op dat we een min of meer “normaal” hondje van haar hebben gemaakt.Zeker omdat er hondenkenners binnen de club adviseerden haar te laten euthanaseren.